Merhaba,

Nasılsınız? Uzun zaman oldu farkındayım. Çok şeyler oldu ama şu an onlar için açmadım blogu. Size kişisel değil hepimizi ilgilendiren bi şeyler anlatacağım.

Bildiğinizi gibi Pazar günü bir seçime gideceğiz. Seçimden ne sonuç çıkarsa çıksın artık yepyeni bir dönem başlayacak. Bu dönem ya kapkaranlık bir dönem olacak ya da aydınlık günlere kavuşmuş olacağız. Bu yazıda da aslında size duymadığınız şeyler söylemeyeceğim. Hep beraber yaşadığımız şu 16 yılın bazı hatırlatmaları olacak.

Son 16 yıl gerçekten çok zor oldu hepimiz adına. Pazar günü de bu dönemi kapatma umuduyla gideceğiz sandığa. Ama bu bir seçim olmayacak bana göre.
Biz Pazar günü bir seçime girmeyeceğiz.
Oylama olmayacak yaptığımız şey.
Biz 24 Haziran Pazar günü bir ankete gireceğiz.



"Kötülüğü destekliyor musunuz?" diye sorulacak bizlere...

"Vicdanınız hiç mi sızlamıyor?" denecek.

"Kalbiniz acımıyor mu hiç?" sorusuna cevap vereceğiz.

"16 yıldır bu ülkenin tüm değerlerini, vicdanı, iyiliği, temizliği yok etmiş bir oluşumun hala arkasında mısınız?" diye soracaklar...

Akşam vakti biz seçim sonuçlarını takip etmeyeceğiz.
Sonuçlar açıklandığında parti oranları olmayacak önümüze düşen.

Biz Pazar günü bu topraklarda yaşayan iyi ve kötü insan sayısını öğreneceğiz.

"Yav şimdi ne alaka? Hiç mi iyi insan yok bu iktidara destek veren?" diyenleriniz olacaktır. Peki o zaman gelin şöyle birkaç soru sorayım sizlere.

Hazır mısınız?

Pazar günü tercih mührünü şu sorulara yanıt olarak vuracaksınız oy pusulasına:

Siz 301 madencimizin öldüğü cinayetten sonra, "Aynı kaza 1890'da İngiltere'de oldu" diyen RTE'nin ve protestocu madenciyi tekmeleyip ayağı zarar gördü diye sağlık raporu alan, madenciyi işinden eden, üzerine 10 ay hapis cezası almasını sağlayan Yusuf Yerkel gibilerden yana mısınız,



Demokratik protesto hakkını kullandığı için polis tarafından biber gazına maruz bırakılan ve hayatını kaybeden öğretmen Metin Lokumcu'nun ölümünü kendisine hatırlatan gazeteciye "Ben bilmem" diyerek umursamadığını söyleyenleri onaylıyor musunuz,

Gezi eylemleri sırasında 19 yaşındaki Ali İsmail Korkmaz'ı linç eden esnafları, Ali İsmail'i muayene etmeyip "Hipokrat da zaten gavurdu, ona verdiğim yemini tutmak zorunda değildim, içim rahat" diyen doktoru, ölüm yıldönümünün olduğu gün "Esnaf gerekirse bekçi de olur polis de" diyen malum zatı onaylıyor musunuz,



Megri Megri türküleriyle sözde barış süreci ilan edenlerin, oy kaybettikten sonra barış diyenleri gözaltına alması, işlerinden atması, hapislere tıkması, kardeşini kaybeden Yarbay Mehmet Alkan'ın acıyla "O zaman barış diyenler, şimdi neden savaş diyor" sorusuna karşılık apoletlerinin sökülmesi içinize siniyor mu,



Görme engelli bir vatandaşın kendisinden işiyle ilgili bir istekte bulunması üzerine Bakan Recep Akdağ'ın "Gözlerin görmediği halde sana iş vermişiz gelmiş bir de konuşuyorsun" diye azarlaması size çok mu normal geliyor,



Kendisine sadece ilaçlarını bulamadığı için derdini anlatmaya gelen kanser hastası genç bir kızın avucuna para sıkıştırıp "Ben dilenci değilim" cevabını aldığında da "Ne yapayım işte para verdim" diyen Bakanların halkı düşündüğüne inanıyor musunuz,


Yaşanan terör saldırısından ve onlarca insanımız hayatını kaybettikten sonraki basın toplantısında kendisine yöneltilen istifa edecek misiniz sorusuna sırıtarak karşılık verebilen bakanları hak ediyor muyuz,



Çocuk yaşta evliliklerin önünü açacak yasayı "Bunlar tecavüz değil ki hem KÜÇÜĞÜN RIZASI var" diyebilen ADALET Bakanı'nın zihniyeti size yakın mı,


Yalova'da öğrencilerinin en sevdiği öğretmen Halil Serkan Öz'ü okul ziyareti sırasında kıyafetini beğenmedi diye öğrencilerinin önünde aşağılayan, azarlayan ve üzüntüden ölümüne sebep olan valinin pişkince yaptığını savunması canınızı acıtmıyor mu,



Gözaltında işkence ve tacize uğrayan Mimar Onur Yaser Can'ın polis kendisinin tekrar karakola çağırdığında tekrar aynı şeyleri yaşamak yerine intihar etmesi, annesinin acısına dayanamayıp onun da canına kıyması, babasını ve kızkardeşinin sönen hayatları içinize siniyor mu,



Hayatını bu ülkenin insanları daha aydınlık daha çağdaş insanlar olsun diye adamış Türkan Saylan'a hasta yatağında yapılanlar, iftiralarla kumpaslarla intihara kadar sürüklenen, hasta yatağında kelepçeli halde vefat eden komutanlara yapılanlar "Oh olsun" mu diyorsunuz,

Küçücük çocuklara tecavüz edildiği ortaya çıkarılan bir vakfın sırf yöneticileri iktidara yakın diye araştırma önergesinin bile hem de oylama kabul edildiği halde AKP'li başkanvekili tarafından araştırılmasının bile reddedilmesini, Aile ve Sosyal Politikalar Bakanı'nın "Bir kere böyle bi şey oldu diye bu vakıf karalanamaz, biz Ensar Vakfı'nı biliyoruz" diyerek olayı geçiştirmesini, çocukların ailelerine para verilerek, tehdit edilerek şikayetten vazgeçirilmesini, oylama sonucu araştırma reddedilince milletvekillerinin bakanı tebrik edişini vicdanınıza anlatabiliyor musunuz,



Ülkenin kurucu lideri Mustafa Kemal Atatürk'ün, bu ülkenin tüm temel dinamiklerini oluşturan birçok değerinin her geçen gün yok edilmesi, kendisinden "Ayyaş" diye bahsedilmesi, adının verildiği her yerden neredeyse silinmesi hiç mi vicdanınızı sızlatmıyor,

2004 yılında Milli Güvenlik Kurulu kararınca faaliyetlerinin araştırılması kararı alınan Fethullah Gülen Cemaati'ni sonraki yıllarda devletin tüm kademelerine yerleştiren, liyakatı hiçe sayıp sadece cemaatçi olmayı bir nişane olarak gören ve "Ne istedilerse verdik" dediği Hocaefendi'sini "Bitsin bu hasret artık gel" diye ağlaya ağlaya ülkeye davet eden, yıllar sonra ters düşünce kendisi "Kandırılmışız" diye işin içinden sıyrılıp iş adamından, baklavacısına, mobilyacıdan, kendi açılışını sırıtarak yaptığı banka çalışanına kadar herkesi terörist ilan eden ama bu örgütün en büyük destekçilerini Bakanlık makamında tutan birine hala güvenebiliyor musunuz,



Wikipedia, Booking,  Paypal, UBER gibi yeni çağın önemli girişimleri ülkemizde yasaklanırken, ÇiftlikBank gibi oluşumlar açılış yaparken devletin bu açılışlara kaymakam, müftü düzeyinde katılarak bir bakıma destek vermesi; 16 yılın sonunda tüm dünya gelişip, teknoloji bambaşka boyutlara gider, endüstri 4.0'ın öncüsü olma fırsatını betona yatırım yaparak harcayıp bir de üstüne seçim vaadi olarak kıraathanede kek ve çay göstermesi sizce vizyonerlik midir,



"Hayırsever bir iş adamı" denen İranlı 30 yaşındaki rüşvetçi genç Türk Bakanları parmağında oynatırken, ülkenin gelecek vaadeden gençleri protesto yapınca, tweet atınca, yazı yazınca, kendilerinden olmayınca içeri tıkılıp işkenceler görmesi hak mıdır,



1 buçuk yıl önce PKK tarafından öldürülen Eren'in annesine ev vermek için seçimden bir hafta öncesini bekleyen, o evin anahtarını da kalabalığın önünde annenin yaşlı gözleri önünde anahtarı sallayarak veren biri sizin için gerçekten vicdanlı mı,



Yandaş şirketler beslensin ihaleler alsın diye yapılan usulsüzlükler, "Hizmet yapıyoruz" diyerek aslında rant için yapılan doğa katliamları, her yıl değiştirilen ve çocuklarımızı birer morona çeviren eğitim sistemi, liyakatı hiçe sayıp kendine yakını, akrabayı, işinin ehli olmayanları alakasız mevkilere getirmeleri ve beyin göçünün hızla artması, adaletsizlikler, haksızlıklar, illegalin legal hale getirilmesi, hakkını arayanın susturulması, zorbalığın, kabalığın artık doğal hale getirilmesi, insanların normal bir ülkenin yıllar boyu yaşayamayacağı gündemleri burda birkaç günde yaşamayı artık yadırgamaz hale gelmesi,

Her iki lafından biri "Milli İrade" olanların insanlarda hala "Oy çalıyorlar, sandıklara sahip çıkalım" algısı yaratıyor olması ve istedikleri seçim sonucu çıkmayınca seçimi yenilemesi, kendilerine oy vermeyen herkesi "Vatan haini" olarak suçlamaları...

"Devlet Adamı" kavramının saygınlığını yerle bir eden, bağıran, çağıran, küfür eden, durmadan yalan söyleyen, kendi söylediğini ertesi gün yalanlayan, dün sahip çıktığını bugün hain ilan eden, dün hain ilan ettiğini bugün yanıbaşına alan, "Yurtta sulh, cihanda sulh" mottosuna dayanan devleti tüm dünyaya düşman ilan eden, kendi çocukları askere gitmezken, başkalarının çocuklarını ölüme gönderen, cenazelerini bile rahat bırakmayıp, elini tabuta koyarak adeta seçim konuşmaları yapan bir lideri bu ülkeye layık görüyor musunuz?



Tüm bunlar içinize siniyor mu?

Tüm bunları onaylıyor musunuz?

Tüm bu sorulara yanıtınız "Evet ben bunları destekliyorum adamlar yol yaptılar, hem istikrar önemli" mi?

İnanın çok daha fazlası var ve gerçekten düşünsek bu yukarıdakiler gibi sayfalar dolusu soru sorabiliriz. Ama gerçekten boğazıma bir yumru oturdu ve daha fazlasını yazamıyorum.

İşte bu yukarıdaki ve daha nice soruların yanıtını vereceksiniz Pazar günü.

İyi bir insan mısınız, vicdanınız var mı, zalimin, kötünün yanında mısınız bunu oylayacaksınız.

"Ya muhalafette kim var ağbi, bu adamlar gidecek de kim gelecek mi?" diyeceksiniz?

"Olan olmuş beni ilgilendirmez, ben kendi hayatıma bakarım" diyenlerden mi olacaksınız yoksa hesap soranlardan mı bunu söyleyeceksiniz.

Ne dersiniz?

Bir 15 seneniz daha var mı bu anketi yanıtlamak için?

"Türküyemizi kimse bölemez, bu vatanın her karışı bizim!"

En iyi Kürt ölü Kürt'tür.

Kürtler'in dükkanlarını yakalım hep beraber.

"Kürt Böreği" sipariş edene, Mardinli midyeciden midye alan yapıştıralım tokadı.

Aleviler zaten münafık onları Madımak'ta diri diri yaktık. Zaten camiye de gitmiyorlar.

Ermeniler'i zaten sürdük, soykırım yapmadık ama sırtlarından vurduk "milliyetçi duygularla". O "Hepimiz Ermeniyiz" diyenler de vatan haini zaten. O yüzden o Ermeni tohumları da defolsun gitsin.

Rumlar zaten gavur, onların dedelerini nasıl da deniz döktük. Gebersin şerefsizler.

Romanların alayı da hırsız. Şerefsizler ya işleri güçleri çalgı çengi içki kumar. Pislikler ya.

Bak Araplar din kardeşimiz ama Suriyeli mülteciler çok pis kokuyor. Defolsunlar gitsinler bize ne ülkelerinde savaş varsa. Her sokağın başında bi dilenci. Bana ne kardeşim ülkende savaş varsa siktir git savun ülkeni Allah Allah ya.

Kobani'deki savaştan bize ne hem. IŞİD biraz psikopat olabilir ama sonuçta orda PKK'lıları öldürüyor. Hem aslına bakarsan dinen yaptıklarına bi şey de diyemeyiz. Pardon ya IŞİD demişim. DAEŞ DAEŞ. Hatta DAİŞ, DİAŞ öyle bi şey işte. IŞİD değil. Bayır Buck Türkmenleri'ne yardım gönderiyoz hem biz.

Kıyıya ölüsü vuran çocuğa üzüldük bak. Kürt ama; yazık yine de.

Bütün Kürtler PKK'lı sayılır zaten. Askerlerimizi öldürüyor şerefsizler. Bu savaşı tüm Kürtler yok olana kadar devam ettireceğiz. Bizden 16 gidiyor ama onlardan 200-300 gidiyor. Heyt be. Böyle giderse 1 koyup 20 vuracağız. Fedakarlık lazım tabi.

Barış diyeni alnından vururum ne demek ulan barış. Ne barışıcam. Nankör köpek bunlar. Bu savaş devam edecek. Bordo Bereliler var hepsini indirir. Ama 1 aylık eğitimle hiç silah tutmamış kardeşlerimizi gönderiyoruz önce savaşa, onlar bi ölsün de Bordo Bereliler devreye girer. Ama bu arada benim kardeşim, eşim, dostum ölmesin ha. Fakirlerin çocukları ölsün. Onlar zaten "Vatan sana canım feda" diyebiliyorlar kolayca. Cenazeye gider sloganımızı atarız "Şehitler ölmez, vatan bölünmez" diye. O kadarını da yapalım yani.

Neyse bu vatanın her toprağı bizim. Hepimiz kardeşiz ha.

Ama Hain Kürtler, Rum Tohumları, Ermeni Dölleri, Gavur Gayrimüslimler, Kafir Aleviler, Süryaniler, Zazalar, Çinliler ve Çinliye benzeyen tüm çekik gözlüler, Pis Çingeneler ve Romanlar, Yahudi şerefsizler siktir olsun gitsin.

Aslında Sivas'tan doğusunu komple ateşe verecen ha. Al sana çözüm.

Neyse ne diyorduk.

Bu vatan bizim, böldürmeyiz!!!

Aylardır, hatta yıllardır neredeyse birçoğumuzun hayatının dönüm noktası olabilecek olan seçimlere 1 haftadan daha az bir zaman kaldı. 80 darbesinden sonra doğanların nüfusun büyük bir kısmını kapsadığı toplumumuzda, ailelerimiz tarafından apolitik yetiştirilmiş, "Aman evladım sen olaylara karışma" öğütleriyle büyümüş bir çoğunluk olarak birçok seçim yaşadık ama sanırım bu kadar politize olduğumuz, hayatımızın merkezine siyaseti bu kadar almak zorunda kaldığımız bir dönem olmamıştı.

Özellikle Gezi'ye götüren süreç, Gezi Parkı Direnişi, 17-25 Aralık, tartışmalı 30 Mart seçimi, Cumhurbaşkanlığı seçimi, 4 rüşvetçi milletvekilinin mecliste aklanmasının sığdığı şu son 2,5-3 yılda; bindiğiniz otobüste, vapurda tanımadığınız insanlarla bile kendinizi siyasi tartışmaların içinde bulmayı bırakın sevgilinizle yediğiniz romantik bir akşam yemeğinde bile gündeminiz eninde sonunda siyasi mevzulara gelip dokunur hale geldi.

Peki neydi bizleri bu kadar politize eden?

Neydi akşamları televizyonda siyasi tartışmaları izler bir hale getiren?

Neydi hepimizin beyninde adeta bir ur gibi yerleşmiş, nefes almamızı zorlaştıran, zaten nadir hale getirdiği kahkahalarımızı atarken bile hemen ardından pişmanlık duymamızı sağlayan?

Şüphesiz ki bunun tek nedeni iktidar partisi olan AKP ve başındaki Recep Tayyip Erdoğan'ın özellikle 2007 yılından sonra toplumu "Kendisini destekleyenler ve desteklemeyenler" olarak adeta ortadan ikiye ayıran ayrımcı, ayrılıkçı, şiddet politikasıydı.

Aslında bu tabloyu daha iyi anlayabilmek için biraz daha geriye gidelim.

2002'de Bülent Ecevit, Süleyman Demirel(CB olsa da), Necmettin Erbakan (yasaklı olsa da), Tansu Çiller, Mesut Yılmaz gibi isimlerden ve temsil ettikleri siyasi oluşumlardan artık bıkmış olan Türkiye halkı "Yeni bir umut" olarak gördüğü Recep Tayyip Erdoğan ve partisi AK Parti'yi iktidara taşımıştı.

İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı iken okuduğu bir şiirden dolayı hapis yatmış, mütevazi yaşamıyla 'halktan biri' imajı çizen, bir basın toplantısında tek servetinin parmağındaki alyansı olduğunu, 3. köprünün rant için yapılmaya çalışıldığını ve çevre katliamı olduğunu söyleyen, hatta ve hatta kendisi hala siyasi yasaklı olduğu için seçime bile giremeyen Tayyip Erdoğan'ın Darth Vader misali karanlık tarafa geçişi ve dönüşümünü tamamlayışına şahit olduk son dönemde.

Kimilerine göreyse zaten saf kötülüğün vücut bulmuş haliydi ve sadece gücün eline geçişini beklemişti kendisi. Güç eline geçince de sadece toplumu ikiye bölmemiş aynı zamanda da yolsuzluk, israf, yalancılık, halkına zulmetme, kumpaslar düzenleme, yalancılık, dini değerler üzerinden siyaset yapma, manipülasyon, seçim hileleri, hırsızlık, kanunları-anayasayı çiğneme, İslami terör örgütlerine yardım gibi aklınıza gelebilecek neredeyse her suçu işleyen organize bir suç örgütüne dönüşmüştü AKP iktidarı.

Bunu gören ve adeta evrensel hukuka dair tüm suçları işleyen bu iktidarın hala destek bulduğunu, ortaya çıkmış tüm suçlarının nasıl örtbas edildiğini, Cumhuriyet'in kuruluşundan itibaren elde edilmiş tüm kazanımların nasıl birer birer yerle yeksan edildiğini gören toplumun yarısı isyanda iken, diğer yarısı ise sonradan aslında kendi söyledikleri gibi "Halka hizmet" amacıyla değil de adeta rant yaratıp kendi ceplerini doldurmak için yaptıkları hizmetlere kanarak AKP iktidarını ölümüne bir biatla savunuyordu.

Toplumun o kesimi için RTE ve partisi yollar, hastaneler, hava alanları, köprüler yaptığı sürece diğer yaptıklarının ve yasakladıklarının bir önemi olamazdı. Sonuçta "Adamlar yiyor ama çalışıyor" idi.

İşte çatışma da tam bu noktada başladı.

Tayyip Erdoğan'ın artık "yeme" ve "yedirme" alışkanlıklarının dışında, 2009'dan sonra kendisine destek vermeyenlere tahammülsüzlüğü baş gösterdi.

1 Mayıs'ı bayram ilan eden, Taksim'de kutlanmasına izin veren bir liderken, kendisini protesto eden bir genç kıza "Kadın mıdır kız mıdır belli değil" gibi cinsiyetçi, biber gazından hayatını kaybeden öğretmen Metin Lokumcu için "Beni ilgilendirmez" gibi vicdansızca yorumlar yapabilen birine dönüşmüşü. Ya da kimilerine göre artık "rol yapmıyordu".

Zaten "değiştik" diye başladığı yolda artık kendisi açık açık "Kusura bakmayın bu Tayyip Erdoğan değişmez" demeye başlamıştı.

"Bu kadarı da olmaz" dedikçe, "Biz bu millete hizmetkar olmaya geldik" diyen, tek serveti parmağındaki yüzüğü olan Erdoğan, karunlaşıyor, servetine servet katıyor, israfı meşrulaştırıp yasama yürütme ve yargı organlarının hepsini kendinde toplamayı başarıyordu. Artık zamanında beraber yürüdüğü topluluklara bile tahammülü kalmamış, destekleyen değil, biat eden bir güruhu yanında görmek istiyordu.

Hal böyleyken artık okuduğu üniversitenin anlamlı kalmayan, girdiği sınavların formalite icabı olduğunu gören, komik asgari ücretle sadece ev kirasını ödemeyi başaran, kredi kartlarına mahkum, her gün kadın cinayetleriyle uyanan toplumun yarısının, buna ses çıkarmayan ve zalimi sırtında taşımakta bir beis görmeyen hatta onu kahramanlaştıran, putlaştıran (ki yıllarca eleştirdikleri Kemalistlerin Tayyipist versiyonu oldular) güruhla arası gerildikçe gerilmeye başladı.

AKP'li kardeşiyle konuşmayan, AKP'ye oy vermedi diye en yakınını dinden çıkmakla itham eden iki tarafa bölünen toplum sonunda bu biriken öfkeyi dışa vurmaya başladı.

Bu biriken öfke şehirleri giderek betonlaşan, ayağını basıp da elektriğini boşaltacağı bir avuç toprağa muhtaç halkın bir kesimi Gezi Parkı'nda uzattığı böreğe biber gazıyla karşılık veren iktidarın polisine karşı isyan etti. Bu isyan giderek büyüdü ve tarihin en büyük sivil toplum hareketlerinden biri ortaya çıktı.

Sadece İstanbul'da değil tüm yurtta yüzbinlerce insan bu isyana katıldı.


İşte bu direniş belki de mevcut iktidar için köprüden önce son çıkış, karanlık taraftan aydınlığa son geçiş fırsatı, Neo'ya uzatılan mavi ve kırmızı haptan birini seçmek için son şanstı.

Tayyip Erdoğan o gün çıkıp betonlaşmış şehirlerinde kalmış sayılı yeşil alanlardan birini griye teslim etmek istemeyen gençler için "Sizi anlıyoruz, sizi de kucaklıyoruz" demek yerine; onları "bir avuç çapulcu ayyaş" olarak addetti.

Bu da yetmiyormuş gibi eylemler sırasında öldürülen gençleri terörist, kendisine yakın gördüğü genci ise "şehit" olarak kalabalıklara haykırdı. Hatta henüz 13 yaşında öldürülmüş olan bir çocuğun acılı annesini bile kalabalıklara yuhalatacak kadar sertliğin de ötesinde vicdansızca bir keskin çizgi çekti ve artık geri dönüşü olmayan bir yola girildi.

Artık toplum ikiye bölünmüştü. Ama bu bölünüş yıllarca "Ülkeyi bölmeye çalışıyorlar" diye feveran edenlerin dediği gibi Türk-Kürt bölünmesi olarak değil, "AKP'liler ve AKP'li olmayanlar" olarak vuku bulmuştu.

Öyle ki; koyu bir milliyetçi ile bir Kürt gördükleri adaletsizliklere karşı aynı safta yer alırken; Tayyip Erdoğan destekçileri ise bunu kendilerine karşı bir ittifak olarak görüyor, Erdoğan'ı daha da sıkı savunur hale geliyordu.

Gezi Parkı Direnişi'nden sonra artık memleketin yarısını kazanmak yerine, elindeki yarısına sıkı sıkı sarılmayı tercih eden Erdoğan daha da sertleşiyor ve kendisine sonsuz biat edenlerden bir ordu kurma yolunda Neo-Osmanlı temasıyla bir Yeni Türkiye naraları atmaya başlıyordu.

Seçtiği yola daha yeni adımını atmışken 17-25 Aralık skandalı patladı.

Mütevazi, mağdur, halktan gelen Recep Tayyip Erdoğan'ın Başbakanlığının ilk döneminden sonra giderek zenginleşmeye başladığı biliniyor, oğullarının, damadının, akrabalarının, ekibinin, neredeyse tüm AKP kurmaylarının eş dost hısım akrabalarının değişen yaşam tarzları ve büyüyen servetleri gözle görülür bir haldeydi zaten ama en sıkı karşıtları bile bu değirmenin suyunun böylesine kirli olabileceğini tahmin edemiyordu.

"Yiyor ama çalışıyor" diyen cahil ve saf(!) kesim,
Sınırsız biatçılar,
Kendi cebini de dolduranlar,
Elde ettikleri kazanımlarına hatrına susan kesimin dışında,
Yolun başından beri AKP ile birlikte yola çıkan Cemaat'in Mavi Marmara, 7 Şubat ve dersanelerin kapatılma sürecindeki uyarılarından sonra artık AKP ile yollarını ayırdığı 17-25 Aralık, bize AKP'nin tahmin edilenden çok daha karanlık bir oluşum olduğunu gösteriyordu.

Zira bahsi geçen yolsuzluğun boyutu belki de tüm insanlık tarihinin gördüğü en büyüğü idi. Ne ABD Başkanı Nixon'ı koltuğundan eden Watergate skandalı, ne yakın tarihimizdeki İSKİ yolsuzluğu 17-25 Aralık'ta telafuz edilen paraların ve hukuksuzlukların milyonda birine bile yaklaşamayacak durumdaydı.

Başbakanın evindeki milyon euroları sıfırlamaya çalışan oğullar, evdeki evrakları imha etmek için çabalayan damatlar, "Birkaç kuruşum var Baba 1 trilyon falan" diyen Bakan çocukları, 700.000 euroluk kol saati hediye alan Bakanlar, orospunun ve memurun maaşını önceden veren hayırsever iş adamları, "Gerekirse savcıyı da alın" diyen bürokratlar, milletin amına koyma sözü veren iş adamları, "O arazileri bana sormadan kimseye verme" diyerek ihaleleri iptal ettiren Başbakan'ın kirli dünyasında konuşlanmıştı.

Üçüncü dünya ülkelerinde bile ortaya çıkması halinde sorumlulularının siyasi hayatlarını bitirecek, insan içine çıkamayacak duruma getirecek ve kalan hayatlarını hapis olarak sürdürecekleri bu skandalın ardından çok da beklenmeyen bir şey oldu.


Yıllarca aynı davaya baş koyduğu, zamanında "Ben de bu davanın savcısıyım" dediği ve birlikte hareket ettiği yapının ortaya çıkardığı skandal sonrası "Paralel Yapı" kavramı ortaya atıldı ve savcılar görevden uzaklaştırıldı ve Erdoğan'ın son 5-6 yılda kurduğu yapı meyvesini verdi.

Dokunulmazlık zırhından da öteye geçen Erdoğan artık ülkenin tek hakimi, yasaması, yürütmesi ve yargısıydı.

RTE "Paralel Yapı" ismini bulduğu Cemaat'in tüm mensuplarını, artık ne derse desin inanacak kitlesine 'Haşhaşi' olarak lanse ediyor, daha 3 ay önce Türkçe Olimpiyatları'nda "Gel de hasret bitsin" dediği Fethullah Gülen'i teröristbaşı ilan ediyordu. Cemaatin bizzat Erdoğan tarafından devletin en önemli kurumlarına getirilmiş tüm mensupları görevlerinden uzaklaştırılıyor, 28 Şubat sürecinde yaşananları devede kulak bırakacak bir ayrımcılığa uğruyor, savcılar görevden alınıyor, beğenmediği kararı veren hakimler hapse atılıyordu.

Erdoğan'ı bizzat besleyen Cemaat, yarattığı Frankenstein tarafından lağvedilmeye çalışılırken ülkede artık "Hukuk Devleti" ibaresi tamamen rafa kalkıyordu.

Bu çekişme devam ederken Soma'da bir facia ya da bir katliam olarak adlandırabileceğimiz bir olay yaşandı.

301 madencimiz hayatını kaybetti.

Daha önce Uludere'de devletin kendi vatandaşlarını vurmasına "Tazminatı neyse ödedik" diyen Erdoğan, yandaş iş adamlarına seçim dönemlerine yakın kitlesini elde tutmak için yaptığı kömür yardımlarına olanak sağlama amacıyla peşkeş çekilen madenlerdeki işçilerin katledilişini, 1890'larda yaşanan kazalardan örneklerle savunuyor, kendisini protesto eden bir işçiyi yerlerde tekmeleyen danışmanını "Yedirmeyiz" diyerek kanatları altında tutmaya devam ediyordu.


Ardından tarihin en büyük yolsuzluk ve hukuksuzluklarına imza atan Erdoğan'ın tüm yaptıkları yanına kar kalmayacağı gibi bir de ödüllendiriliyor ve ülkenin seçilmiş ilk Cumhurbaşkanı oluyordu.

Atatürk Orman Çiftliği'ne hukuksuz yollarla, mahkeme kararına karşı yapılan Saray, daha önce Başbakanlık Binası olarak adlandırılmasına karşın, RTE Cumhurbaşkanı olunca Cumhurbaşkanlığı Sarayı oluvermiş ve Erdoğan'ın saltanatının artık bir simgesi haline gelmişti.



Artık Erdoğan dönüşümünü tamamlamıştı.

"Sarayında biraz sakinleşir, durulur" diyenler ise yanılıyordu. Erdoğan artık tam yerini bulmuştu. Devletin tüm kurumları anlamını yitirirken Cumhurbaşkanlığı kurumu da artık sadece bir kelimeden ibaretti. Zira Erdoğan tarafsız olacağına yemin ettiği bu kurumda adeta AKP sözcülüğüne devam ediyor ve neredeyse her gün muhalefete yükleniyordu.

Tüm bunlar yaşanırken içinde yaşadığımız toplum iyice gerildi.

Rüşvet yedikleri, milyon dolarları götürdükleri apaçık belli olan Bakanlar yargılanmaya bile götürülmedi ve aklandı.

Asgari ücretin 900TL olduğu ülkede Bakanların taktığı milyonluk saatler halkın gözünün içine baka baka, sırf ucu Erdoğan'a dokunmasın diye peçete kağıtlarına yazılmış belgelerle(!) yok sayıldı.

En başından beri İslami değerlere sarılan ve halkına inançlı, imanlı biri olduğunu yansıtan Erdoğan'ın döneminde artık İslam sadece kapılar açan bir araca dönüştü.

Biatçılar Erdoğan'ı "Allah'ın tüm sıfatlarını üzerinde toplamış, dokunmanın ibadet olduğu, doğduğu ve yaşadığı şehirlerin kutsal olduğu" biri olarak yansıtmaya başladı. Bu durum "inançlı, imanlı" olduğunu iddia eden Erdoğan'ın tepkisini çekmeyi bir kenara bırakın hoşuna gidiyor, kendisini "Halife, Ortadoğunun Lideri, İslam Aleminin Kahramanı" olarak görmeye başlıyordu.

%99'u Müslüman olduğu iddia edilen toplumun AKP'ci kesimi ise Erdoğan'ı adeta ikinci bir peygamber olarak görüyor, eğer yolsuzluk, hırsızlık, israf, yalan vb. ne günah varsa işlediyse bile bu yolda mübah olarak görüyordu.

Zaten bulunan o paralarla da camiler yapılacak, imam hatipler inşa edilecek, dindar bir nesil yetiştirilecekti.

Her şeyin mübah olduğu "AKP Müslümanlığı" yayılırken, halkın diğer kesimi için "Selamın aleyküm, inşallah maşallah" diyip tüm pislikleri gerçekleştiren bu kesim ve bu kesimi hala savunanlara karşı bir tahammülsüzlük, bir nefret oluşmaya başlamıştı.

Tarım yaptıkları topraklarından rant uğruna madenlere itilen çiftçiler,

İktidarın koruduğu iş adamlarının üç kuruşa köle gibi çalıştırdıkları işçiler,

Kadını ikinci sınıf insan olmaktan da geriye iten sosyal politikalar,

Kadın cinayetleri, tecavüzler ve iyi halden aklanan tecavüzcüler,

Rant uğruna betona dönen şehirler,

İhtiyaçtan önce birilerinin cebini doldurmak için yapılan köprüler, üniversiteler, havaalanları (Haftada 1 uçağın indiği havaalanlarımız mevcut)

4+4+4 gibi pedagoglara, eğitimcilere danışılmadan gökten indirilen eğitim sistemi ve alınan başarısız sonuç,

"Zorunlu Kimya, Fizik, Matematik oluyor da niye din dersi olmasın" gibi bir söylemle ile üniversitelerde fizik, kimya bölümlerinin kapatılmaya gidilen bir bilim yaklaşımı,

"Yasakları kaldırıyoruz" diye iktidara gelip sansür, Twitter, Youtube gibi tüm dünyanın dalga geçtiği yasaklar silsilesi,

"Affedersiniz Ermeni, Rum" gibi ifadeler kullanıp sonra da "Biz Osmanlıyız" diyebilen bir cehalet ile bugünlere geldik.

Erdoğan bu süreçte kendi işlediği suçlara ortak olanları koruduğu yetmiyormuş gibi, Diyanet İşleri Başkanı gibileri de kendi yanına çekerek elini kolunu bağladı, kendisine bağımlı hale getirdi.

Şimdi biliyor ki ona bir şey olursa hepsinin sonu gelecek.

Artık bu ülkenin önünde AKP ya da diğerleri,

İslami değerler ya da gavurluk(!),

Eski ya da Yeni Türkiye gibi seçenekler yok.

Bu seçim net bir şekilde İyi ve Kötü'nün seçimi.

Kendi deyimleriyle AK olan ama neredeyse ülkenin üzerine çalmadık Kara bırakmayan bir partiye evet demenin ya da dememenin seçimi bu.

"Ben oy vermiyorum şekerim"
"Benim için hepsi aynı"
"Onlar yiyor da yerine gelecek yemeyecek mi sanki pehh" diyebileceğiniz romantiklikte bir seçimle karşı karşıya değiliz sevgili sabırlı okuyucular.

Bu seçimde tüm dünya tarihinin gördüğü belki de en karanlık lideri onaylıyor muyuz, onaylamıyor muyuz? Onu seçeceğiz.

Abartmıyorum inanın.

Tek şansımızın dünyaya 50 sene geç gelmiş olduğu bir lider Erdoğan.

2015 yılında ve 90 yıllık kör topal modern bir toplum olma yolunda gitmeye çalışan bir hukuk devletindeyiz. Dolayısıyla 6-7 yılda bu yapıyı ancak bu kadar yıpratabildiler. Daha fazlasını siz onaylayacaksınız.

Abarttığımı, "Öyle olsa sen bu yazıyı yazabilir miydin?" de diyebilirsiniz.

Kaldı ki bu yazıyı yazdıktan sonra başıma bir şey gelmeyeceğinin garantisi de yok.

Ben yolumu ona göre seçtim artık. Çünkü artık nefes alamıyorum. Artık mutlu olamıyorum en mutlu anımda bile.

Artık sokağa çıkmak istemiyorum, hayattan zerre zevk almıyorum.

Çünkü etrafımda adaletsizliğin, hukuksuzluğun, yalancılığın, kötülüğün, cehaletin kutsallaştırıldığı bir ülke görüyorum.

"Havasına, suyuna taşına toprağına" bakıyorum ve memleketimde hapis hayatı yaşıyor gibi hissediyorum.

Dediğim gibi ben yolumu çoktan seçtim.

Umarım birlikte seçeceğimiz yol, kötülerin yanında yürüyeceğimiz bir yol değildir.

Size çok samimi bir şey söyleyeyim mi?

İnandığı dinin vaat ettiği cennete gitmenin yolunun annesinin ayakları altında olduğuna inanıp en yakın arkadaşına bile "ananı sikeyim" diyebilen,

Çocuğu erkekse pipisini ona buna göstermesine, küfretmesine kahkahalar atarken, kızı olmuşsa daha doğumundan utanmaya başladığı süreçte yasaklarla, kısıtlamalarla, baskılarla ona duvar örmeye çalışan,

Oğlunu kendi eliyle milli(!) olmaya götürmekle övünürken, kızının bekaretini kaybetmesini "Namus Meselesi" diye gören,

Kendi annesine, kız kardeşine, sevgilisine, eşine yapılsa katil olabileceğini iddia ettiği birçok şeyi başka kadınlara yaparken en ufak bir utanma duygusu yaşamayan,

Tuttuğu takımın karşı takımı ezici bir skorla yenmesine "Tecavüz ettik" diye sevinen,

"Kadınla erkek eşit olamaz, fıtratında yok" diyen bir siyasi lidere sahip olduğu yetmiyormuş gibi o liderin neredeyse her dönem kadınları aşağılayan bu laflarını başta kadınlar olmak üzere alkışlarla onaylayan bir çoğunluğa sahip,

Ne idüğü belirsiz, sırf iktidar yalakalıklarıyla yıllardır yolunu bulan bir hanzonun, Özgecan'ın ölümü üzerine yine yaranmaya çalıştığı kesime hoş görünmek için yaptığı insanlık suçu açıklamasının karşılığında kendisini yaratan programdan atılmasıyla mutlu olabilen duyarlılara sahip,



Yılda kayıtlı 300, kayıt dışı en az 1000 kadın cinayeti yaşanırken çözümü pembe otobüs, dolmuştan en son inme, panik butonu gibi yöntemlerle arayan, farkındalık kampanyalarını bile "Adam ol, bunu yapan erkek değildir" gibi erkeği yüceltip kadını aşağılayarak kurgulayan,

"Özgecan milat olsun" diyip; Serpil Öğretmen ve annesini, Ayşe Paşalı'yı, Pippa Bacca'yı, Fatma Nur Çelik'i, N.Ç'yi, Zeynep Taş'ı milat ilan ettiği günleri çabucak unutan bir toplumda erkek olarak doğmuş şanslı(!) bir birey olarak bu toplumun en ufak bir ilerleme kaydedeceğine inanmıyorum.

Ne umudum ne de bu topluma karşı en ufak bir inancım yok. Kendisine ve yaşadığı topluma bir şeyler katabilmeyi görev edinmiş kişilerin aşağılanıp, gelişimi sadece betondan, arabadan, yoldan, cep telefonundan ibaret gören organizmalarla bir arada yaşamaktan da yoruldum.

Eşimin, annemin, kız kardeşimin, sevgilimin, teyzemin, yengemin yalnız sokaklarında bile dolaşamadığı, başına bir iş gelse polisini bile aramaktan çekindiğim bu ülkenin taşı toprağı benim için kutsallıktan çok çok uzak.

O yüzden ne Özgecan'ın milat olabileceğine inanıyor, ne de çözüm mercii olarak görülen bu ülkenin devletine, hukukuna, yasalarına inanmıyor, güvenmiyor ve hiçbir zaman da güvenmeyeceğim.

Bu toplumun artık kaybolmayacak dinamiklerini tamamen çözdüğümden dolayı da hayalim değil ütopyam, bir gün aşağıdaki videoda izleyeceğiniz bireylerin yetişkin olduğu bir toplumda yaşayacak imkanlara sahip olabilmek.

Yarın oy sandığına giderken aşağıdaki videoyu izleyip de kararınızı verin. Bu adamlara vereceğiniz ya da karşılarındaki en güçlü partiye, CHP, MHP ne olursa olsun, vermeyeceğiniz her oy yaptıklarının daha da fazlasını yapabilme hakkı verecek onlara.


Koydukları kanunlar sadece kendilerini koruyacak, yasaklar sadece kendilerinden olmayanlara işleyecek. Sandıktan çıkan her oy onlara göre yaptıklarını meşru kılacak. "Milli İrade kararını verdi" diyecekler ve senin, benim, herkesin hakkını yemeye, yedikçe doymamaya, doymadıkça her şeyimize karışmaya, yasaklamaya, öldürmeye devam edecekler.

Suçlarına ortak olma. Sandığa git, hadlerini bildir.

Sevgiyle, vicdanla, merhametle kalın.

Dün cenazedeydik.

Şampiyonluk maçları, kutlamaları, derbiler, seçim meydanları, Hrant Dink'in cenazesi , Gezi eylemleri de dahil hayatımda hiç o kadar insanı bir arada görmemiştim.

Klişe olacak belki ama sağcı, solcu, muhafazakar, laik, kemalist, türbanlı, dövmeli bir sürü insan gördüm orada dün. Hepsi de 14 yaşında öldürülen bir çocuk için oradaydı.

Çocuk, evet. Çocuk.

Arada slogan atanlar hatta "Zıplamayan Tayyip" diye bağıran birkaç densiz vardı ama insanlar hemen "Cenaze bu ya saçmalamayın" diye homurdanmaya başlıyordu.

Berkin defnedilir edilmez de yaşananlar malum.

Berkin'in cenazesi devam ederken devletin Bakan'ı şunu yazdı:

Bakan bize "Nekrofil" diyordu.

TDK'ya göre Nekrofil; "Ölü sevici" demekti.

"Dili sürçmüştür, aslında öyle demek istememiştir" diye açıklayabileceğimiz bir tarafı yoktu bu ifadenin.

Zaten yine o esnada AKP'nin bir başka milletvekili Şamil Tayyar da Berkin'in ölümünü şöyle yorumladı:


Tayyar'a göre 12 Mart tarihi özel olarak seçilmiş ve Berkin'in fişi çekilmiş olabilirdi.

"Ya sabır" bile diyemezken iktidar biatçısı gazeteci(!) Fatih Tezcan ise seçim anketine dönüştürdü 14 yaşındaki bir çocuğun cansız bedenini...

Sayın Cumhurbaşkanı'nın tabiriyle "İnsan gerçekten hayret ediyor" dedim kendi kendime.

Bir insan, hem de her fırsatta hayatını dini vecibelere göre yaşadığını söyleyen bir insan, 14 yaşında bir çocuğun ölümüne bile nasıl üzülmez, nasıl bir rahmeti çok görür, nasıl olur da bunu kendi siyasetine, komplo teorilerine, seçim anketlerine meze yapabilirdi ki?

Nasıl olur da bu kayba gözyaşı dökenleri "Ölü Sevici" olmakla itham eder ve bunu yaparken en ufak bir utanma belirmezdi yüzünde.

Bu sorulara kafamda dolanır, beynim adeta patlamak üzereyken cevabı o verdi.

Başbakan.


)

Bu insanların(!) bir çocuğun kendi emirleri ile katledilişine "Allah rahmet eylesin" demesini beklemekle aslında hatayı biz yapıyorduk. 

Ruşen Çakır, Metin Lokumcu için "Ama öldü efendim" dediğinde de "Ben bilmem" dememiş miydi aynı adam.

Dün Berkin için Allah rahmet eylesin diyemezdi çünkü bugün Burakcan için seçim meydanlarında "Kardeşimizi öldürdüler" diyecekti.

"Gazımız zararsız" dedikleri gazdan vefat eden Tunceli'deki polisi de bugün meydanlarda haykıracağı gibi.

Daha 2 ay önce "Cemaatçi, paralel yapıcı" diye Manisa'dan Tunceli'ye sürdükleri polisimiz için haykıracak, ağlayacaktı. 

Ama ne polis ne de Burakcan için gerçekten üzüldüğü için değil ha.

Sadece o çocuklar onun için "Oy" ettiği, Berkin ise etmediği için.

Tıpkı Mısır'da katledilen ve gözyaşı döktüğü Esma, 1400 km beride katledilse onu da umursamayacağı için.

Tayyip Erdoğan'ın anladığı dilden konuşmak gerekirse Berkin'in oy kuru, Burakcan'ın oy kuru karşısında çok değersiz olduğu için. Esma'nın karşısında Ali İsmail'in 5 para etmediği gibi...

O yatırımını sağlam yapıyor, biz ise vicdanımızı har vurup harman savuruyor, boşa harcıyorduk. 

Ama size bir şey söyleyeyim mi; bizim için hepsi insan ve bir insan evde eritilemeyen milyon eurolardan, birkaç kuruş diye tabir edilen trilyonlardan, ayakkabı kutularından, kasalardan, para sayma makinelerinden, AVM'lerden, peşkeş çekilen arazilerden, havuzlardan, rezidanslardan, TOKİ'lerden, duble yollardan, köprülerden daha değerlidir.

Biz her şeyimizi insanlığa, onlar ise paraya yatırmışken söylerin bana, hangimizinki ölü yatırım?

Berkin Elvan 14 yaşında ekmek almaya gitmek için evinden çıkmışken polisin attığı gaz fişeğiyle vuruldu.

 "O da eylemciydi" dediler.

"O yaşta çocuğun orada ne işi varmış" dediler.

"Üzerinde patlayıcı madde vardı zaten" dediler.

Osman Gökçek'in uydurma belgeyle attığı tweet

"Büyüseydi o da çapulcu olacaktı" dediler.

"Vurulmasaydı, tek kaşlı, apaçi diye dalga geçerdiniz şimdi savunuyonuz" dediler.

Devletin Bakan'ı kim olduğunu dahi bilmiyordu. Twitter'da "Berkin Elvan uyandı mı?" diye sorana "İyi dersler" diledi.

Öldüren polis bulunamadı. Zaten bulunsa da tıpkı Ethem'i, Ali İsmail'i öldürenlere olmadığı gibi hiçbir şey olmayacaktı. 

6 kişi öldürülmüş, 1 polis uykusuzluktan köprüden düşüp ölmüş, Berkin ise komadayken en başları çıkıp "Emri ben verdim, polisimiz de destan yazdı" dedi. 


Alkışladılar.

"Türkiye seninle gurur duyuyor" dediler.

Berkin 15 yaşına komada girdi. 16 kiloya indi.

Öldü.


Alex karşı kıyıda doğmuştu. 15 yaşındaydı tıpkı Berkin gibi.

Babası üst düzey bir bankacı annesi ise bir kuyumcuydu. Zengin çocuğuydu yani Alex. Ama kendi rahatı önemli değildi o yaşta gördüğü adaletsizlik karşısında. Eyleme gitti Alex. Polis vurdu onu tıpkı Berkin gibi.

Halk ayağa kalktı.

Yunan Başbakan "Polisimizle gurur duyuyoruz" demedi, özür diledi.

Yunan İçişleri Bakanı "Ya ben karıştırmışım duymamıştım kim olduğunu,  kendisine acil şifa diliyorum" demedi, istifa etti.

Öldüren polis salınmadı, ömür boyu hapse mahkum edildi.

Okullarda yas ilan edildi.

Alex geri gelmeyecekti belki ama hesabı sorulmuştu. Alex artık ölümsüzdü.

Bizim Berkinimiz, Ceylanımız, Ali İsmaillerimiz ise öldü. Ölümsüz değil hiçbiri. Kendimizi kandırmayalım artık.

Biz katillerle, hırsızlarla gurur duyuyoruz çünkü. Duymaya da devam edeceğiz.

Biz üzüntülerimizi yarıştıracağız ölümlerde bile. "Şehitlere üzülüyon mu piç" diyecek Berkin için, Hrant için üzülene, üzülmeyen.

Önce cesetin nüfus cüzdanında ne yazdığını soracak gözyaşı dökmek için. 

Biz kötüyüz. Hiçbir zaman da iyi olmayacağız.

Hoşçakal Berkin. Hoşçakal güzel çocuk.


Alex'e "Kalimera" de bizden. İyi geçinin ikiniz. Bizim gibi olmayın.

Hoşçakal.

 "Kanun düzendir. İyi kanun, iyi düzendir"

ARISTO, MÖ 384-322





"“Mahkemenin hakiminin Alevi olduğu yönünde bir bilgi var efendim... 2000’e yakın arkadaşımızı oraya transfer ediyoruz Sayın Başbakanım.”
Sadullah Ergin, T.C Adalet Bakanı,  2013

Yat uyu dedim kendi kendime sabah erken kalkacaksın. İşin gücün var, yarın dinç olman lazım. Bırak artık bi kenara tüm bu yaşananları. Aldırma en azından 4-5 saatliğine bu zalimliğe, adaletsizliğe, yüzsüzlüğe.

Dalmışım biraz.

Birden uyandım sonra. Açtım bilgisayarı, "16 Aralık döviz kuru" yazdım Google'a;

2,0337 imiş.

Yani 4 buçuk milyon ABD Doları tamı tamına 9.151.650 Türk Lirası ediyormuş. 

Sonra "28 Şubat döviz kuru" yazdım;





 2,2129 TL olmuş.

Yani 4 buçuk milyon ABD doları 9.958.050 TL olmuş.

Arada 806.400 TL fark var.

Anlayacağınız 17 Aralık günü evindeki ayakkabı kutularında 4 buçuk milyon dolar bulunan Halkbank Genel Müdürü 74 gün hapishanede tutulmuş ve 2 gün önce salındığında 806.400 TL daha zengin biri olarak dışarı çıkmış.

Bu arada Reza Zarrap ve Bakan çocukları tahliye olmuş.

Tam 74 günlük çilenin ardından Ebru Gündeş çocuğunun yıpranmayacağı mutlu bir geleceği düşünerek huzurlu bir uykuya dalmış bu gece.

Bakan Güler'in oğlu evdeki 3-5 kuruşuna kavuşmuş.

"Allah'ın tüm vasıflarını üzerinde taşıyan", doğduğu yer kutsal olan,  Allah'ın bize armağanı, asrın lideri, dünya lideri, sağlam iradeli, büyük usta sayın Başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan ise bu karara "Hak yerini buldu" değerlendirmesini yapmış.

 

Sonra aklıma 17 Aralık günü TBMM önünde "Açım" diyerek kendini yakan vatandaş geldi. Yolsuzluk operasyonu nedeniyle adeta arada kaynayan adam.

"TBMM kendini yakan adam" diye arattım. Hakkında neredeyse hiç haber yapılmamış. Adı Salih Yiğit Tekin'miş.

Olaydan 10 gün sonra ölmüş.

74 gün önceki o fakir, değersiz, aç bedeni önce yanıp deforme olmuş, sonra da toprak. Anlayacağınız yine hiç değer kazanmamış.

İyi geceler, iyi uykular, tatlı rüyalar hepimize.