Anlamıyorum... Anlayamıyorum.

Gerçekten artık benim kafam, algılarım, beynim işlemiyor.

Empati de yapamıyorum artık.

Bir çocuğun ölümüne sevinen birinin yerine kendimi koyamıyorum. Olmuyor.

Boston'da bomba patlıyor, masum insanlar ölüyor. Üzüntünü dile getiriyorsun. Gelen ilk tepki "Beter olsun şerefsiz Amerikalılar".

Boston'da yitip giden 8 yaşındaki Martin

"Irak'ta binlerce insan ölüyor her gün onlara üzülüyor musun şerefsiz!!!" dökülüyor ağızdan hemen.

Ama'lar bitmiyor.

Bir Kürt çocuğunun kafasına bomba iniyor,

- Ama teröristti o çocuk,

- E değilmiş,

- Ama babası teröristti,

- E değilmiş,

- Yanlışlıkla olmuş,

- E tamam yazık, günah, çocuk o!

- Ama sen üzülüyor musun şehitlerimize?

Hay Ama'larınız batsın e mi.

Ölmüş diyorum ölmüş.

Bir insanın hayatını sona erdirmişler. Kimin hakkı bir insanın hayatını elinden almak?

Sen kimsin, biz kimiz, onlar kim ki bir çocuğu öldürebiliyorlar?

Sen kimsin ki buna bahaneler uydurabiliyorsun? 

Amerika ne, Kürt olmak ne, Müslümanlık ne ki bir çocuğun hayatının yanında?

Ölü bir çocuk bedeni görünce "Ulan nereliymiş bu" diye düşünüp öyle üzülecek kadar mı yitip gitti sizin duygularınız, vicdanınız?

"Büyüyünce terörist/Amerikalı/Kürt/Faşist/Ermeni olacaktı" diye katliamları haklı çıkaracak kadar mı insan değiliz artık?

Ne olduk biz böyle?

En güzel "Ama" yı Ruşen Çakır söylemişti :



Ama öldü efendim...

En gerçekçi ve olayı en iyi özetleyen cevabı da o almıştı ya aslında...

"Ben bilmem"

İyi de bilinmez ki zaten. Bilinmez ki üzülmek. Öğrenilmez ki. Vicdan nasıl öğrenilir ki? 8 yaşında bir çocuğun ölümüne üzülmeyi mi çalışırsın ayna karşısında?

Herkes insan doğar aslında. Herkes vicdanlı doğar. Öğrenilen değil ama kaybedilen de vicdandır galiba. Yitip gider günden güne öfke dolu şu boktan yaşamlarımızda.

Aynı sırayı paylaştığın arkadaşın "Götüne girsin Amerika" yazabiliyor mesela. Barış Manço öldüğünde beraberce ağlamıştı oysa seninle o çocuk.

"Gebersin Kürt piçleri" diyor Zeki Müren öldüğünde ağlayan arkadaşın.

"Hepimiz Ermeniyiz diyen piçler nerde şimdi?" diyor, 99 depreminde hiç tanımadığı insanların yitişine hüngür hüngür ağlayan dostun.

En yakın arkadaşını kaybettiğinde günlerce evinden çıkamayan çocuk "Götüne girsin Amerika" yazıyor şimdi Facebook'unda. 

Ne oldu lan bize?

Ne oluyor oğlum?

Siz kimsiniz?

Biz neredeyiz?

Ne oluyor ya?

Ama...

Ama deme gözünü seveyim.

Şu 2 senede çektiklerimizden sonra bugünleri hak etmiştik. Neyse daha bitmedi. Bu işin Roma'sı da var. Oradan dönüşte konuşuruz. Şimdilik derin bir "oh" çekelim de...