Bir şey geldi oturdu boğazıma. En son Barış Manço'da olmuştum böyle. O biraz çocukluğa vedaydı sanki de bu başka bir şeyden koparttı da diyeceğim o da değil. Sarı Lacivertten kopmak mı olur!

Tamam yaşlıydı, hastaydı da sanki hiç ölemez gibi geliyordu. E hayattayken heykeli dikilen kaç adam var ki şu dünyada.

Şimdi onlarca şey yazılacak ardından "Şöyle efsaneydi böyle büyük topçuydu" falan diyecekler de efsaneden fazlasıydı Lefter Küçükandonyadis.

Şimdi anlıyoruz Galatasaraylıların Metin Oktay öldüğünde ne hissettiğini..

Çok üzüldüm çok. Valla oturdu bak şurama.

Karşı kıyıydı Lefter. Karşı kıyı, karşı kıyı değil de yan kapı komşumuzken, yanıbaşımızken bizim evimizde büyüyen, evinde büyüdüğümüz, akşam evinde kalmaya gittiğimiz arkadaşımız, ağbimizdi.

Büyük Ada'ydı Lefter.

Büyük Ada'mdı Lefter.

Sarıydı, Lacivertti.

Sportmendi,

Türk'tü. Rumdu.

Karşı kıyının bu tarafıydı. Bu tarafı karşı kıyıya götürendi.

Çubuklunun en çok yakıştığı adamdı Lefter.

Fenerbahçe'ydi Lefter.