Çocukken hepimiz aynıydık. Aynı şeylere gülüyor, aynı saçma şeylerden zevk alıyor, aynı oyunları oynuyorduk. Seçici değildik şimdiki kadar. Şimdiki gibi gösteriş meraklısı değildik. Ağlamak geliyorsa içimizden ağlıyor, saçmasapan gülmek geliyorsa koyveriyorduk umursamadan. Büyüdükçe kaybettik o içimizden geleni anında dışa vurmayı.

Hüzünler girdi bir sürü, ayrılıklar, acılar, saçmalıklar daha bir sürü şey.

Her birimiz farklı yaşadık o duyguları. Farklı hissettik ayrılıklarda. Farklı şarkıları dinledik, farklı anlamlar yükleyerek. Değiştik, büyüdük. Anlayamaz olduk o verdiğimiz farklı tepkileri de. Kızdık, güldük; yeri geldi dalga geçtik birbirimizle. Her birimiz bambaşka insanlar olurken bir tek o'na aynı duyguyu hissettik sanki.

Barış Manço'yu aynı özledik biz.

Çünkü o sadece çok büyük bir sanatçı, çok özel bir şarkıcı değildi.

Bizim çocukluğumuzdu.

Ve biz büyüyüp koca koca adamlar olurken, her olaya her yaşanana bin çeşit farklı tepki verirken, kutuplaşmak, öteki olmak, bizim gibi düşünmeyeni bir tarafa itmek için fırsat kollarken bir tek o bizi hep aynı noktada buluştururdu. Diyorum ya o bizim çocukluğumuzdu.

Bugün 12 yıl oldu Barış Ağbimiz öleli.

Bugün 12 yaşında olan bir çocuk hiç görmedi Barış Ağbi'yi.

Barış'sız geçiyor şimdi bir neslin çocukluğu.

Barış Ağbimiz her birimizi hiç ayırt etmeksizin "Adam Olacak Çocuk" ilan ederken; bugün çocuklar önlerine 3 tane buton koymuş jüriler tarafından daaaaat! sesiyle "yetenek siz" ilan ediliyor.

Biz cırtlak sesimizle bile Barış Ağbimiz'den 10 puan alırken, bugünkü çocuklar büyük adam gibi şarkılar söyleyip, koca kadınlar gibi makyaj yaptırılıp sms dilendiriliyor.

Biz çok şanslıydık be. Valla bak.

Barış Manço'yu gördük be oğlum var mı ötesi?

Kızlara kendini öptürüp "Bu eteği kaç paraya aldın" diyen Acun'la değil, dünyanın en güzel yerlerini biz gitmişiz gibi bize anlatan Barış Ağbimizle gezdik be dünyayı.

İnternette hayranları bir tık uzağındayken "Benimle böyle konuşamazsın, haddini bil" diyen meşhurlarla değil, her hafta bize hala hatrımızda olan "Barış Manço Moda, 81300, İstanbul" diye evinin adresini veren Barış Ağbimiz'le büyüdük be daha ne.

Herkesi özledik de Barış'la büyümeyi ayrı özledik.

Çok şeyi özledik de Barış'la büyümeyi aynı özledik.

Ali yazar Veli bozar
Küp suyunu çeker azar azar
Üzülmüşüm neye yarar?
Keskin sirke küpüne zarar.

Of offf .....
Gözümde yaş görseler
Erkek ağlar mı derler
Gökler ağlıyor dostlar
Ben ağlamışım çok mu?
Rahmet yağarken dostlar
Ben ıslanmışım çok mu?

Ali yazar Veli bozar
Küp suyunu çeker azar azar
Üzülmüşüm neye yarar?
Keskin sirke küpüne zarar.

Of offf .....
Bir gün dönsem sözümden
Düşerim dost gözünden
Dünya dönüyor dostlar
Bir sözden dönsem çok mu?
Devran dönüyor dostlar,
Ben dönmüşüm çok mu?

Of offf .....
Barış yolun sonunda
Yürü demek boşuna
Hayat duruyor dostlar
Ben durmuşum cok mu?
Yaşam bitiyor dostlar
Ben bitmişim cok mu?

Ali yazar Veli bozar
Küp suyunu çeker azar azar
Üzülmüşüm neye yarar?
Keskin sirke küpüne zarar. 

* Daha önce yazdığım "Barış'la Büyümek" yazısı için buna, Ali Yazar Veli Bozar videosunu bulduğum youtube kanalı için buna tıklayın.