Pekin 2008'de Michael Phelps 7 buçuk (sırp yüzücü geçti kimse masal anlatmasın bana)
madalya birden alınca tabi ki yer yerinden oynadı.Aslında şanslı da bir adam Phelps.Zira 2006'da daha 24 yaşında sporu bırakan Ian Thorpe ve onun ezeli rakiplerinden Hollandalı van den Hoogenband karşısında olsaydı 8 madalya hayal olurdu.Biraz da yüzmedeki yıldız eksikliğinde başta çinliler olmak üzere tüm dünya tarafından ortam da hazırlandı kendisine.

Böyle sporcular için aslında bu tip başarılar büyük de bir tehlike potansiyelini beraberinde getiriyor.Her ne kadar büyük hayranlıklar uyandırsa da Muhammed Ali,Sergei Bubka,Naim Süleymanoğlu,Michael Jordan,Pete Sampras gibi fenomen olmuş sporcular belli bir başarı grafiğinden sonra artık kendi dallarında rekabeti ortadan kaldırdıkları için antipatik gözükmeye başlıyorlar.Özellikle bireysel sporlarda bu daha da ön plana çıkıyor.Yakın tarihten örnek vermek gerekirse de Michael Schumacher ve Roger Federer bu duruma uyan iki isim.Hatta F1'de kural değişikliklerine gidildi hatılarsınız.Adeta artık rekabet görmek isteyen toplumun oluşturduğu "mahalle baskısı" ile koltuklarından inmek zorunda kaldılar.
Tabi bunda bazen kendi payları da olmadı değil.
İşte efsane,fenomen,sembol olarak kalabilmek biraz da baskılara dayanmaktan geçiyor.Bu ortamlarda kendisinden ve yolundan taviz vermeyen sporcular gün gelip yenilseler ve ünvanlarını kaybetseler dahi yine de oraya tekrar çıkabilecek güce gelebiliyorlar.

Michale Phelps de Pekin'den sonra şimdiden bu fenomenlerden biri haline geldi.Çok çalışmış çok özen göstermişti elbette.Günlerce gazetelerde tvlerde beslenme ve çalışma programları haber yapıldı.Daha sonra ise Phelps başarının hatta gelebilecek en üst başarının kazanılmasıyla medyada daha farklı biçimde yer etmeye başladı.Her gün "Phelps alemlerde" tipinde haberler yayınlandı.En son da "bong" ile esrar içerken fotoğrafları çıktı.